Të pastrehë, të rinj në kërkim të fesë, tifozë futbolli: radha e gjatë që përshëndet Papën
R.SH. - Vatikan
Nëse vërtet “të varfrit janë pasaporta për në Parajsë”, siç deklaroi Papa në Meshën për Ditën Botërore të të Varfërve 2017, atëherë pasaporta e Françeskut është plot me pulla të ngjitura në të, secila me një fytyrë, një histori, një ëndërr. Nuk mungojnë as faqet bosh. Vijojnë të mbushen, ndërsa besimtarët, kur dielli fillon të shndrisë ndërmjet kupolavetë Romës, nisin e gjallërojnë Via della Conciliazione. Një rrjedhë e heshtur që ecën edhe sot - e premte, 25 prill, Dita e Çlirimit në Itali - dhe drejtohet kah zemra e Bazilikës së Shën Pjetrit, ku trupi i Papës ekspozohet për ditën e tretë e të fundit ndaj nderimit të botës.
[ Photo Embed: Besimtarët në radhë]
Elijah, tregimtar i Campo de' Fiori
E natyrshme të mendosh se më nevojtarët, që prisnin në radhë për lamtumirën e fundit, mund të njiheshin nga një pulovër e konsumuar, një vrimë në këpucë, një vështrim i përkulur nën peshën e shqetësimeve. Por gjëja më e vërtetë, që i dallon, është një tjetër: një përkushtim i thellë që nuk kërkon vëmendjen e publikut. Një mirënjohje, që i tejkalon format dhe hierarkitë. «Nuk kam qenë në kishë që kur…», Elijah tund kokën. Kushdo që frekuenton Campo de’ Fiori në mbrëmje e njeh: ai ulet në cep të një dyqani me qepenat ulur, me një kitarrë pak të çrregullt në krahë dhe Bob Dylan-in në buzë. “Don’t Think Twice, It’s All Right” është kënga e tij karakteristike. Me kalimtarët ndan atë pak që ka: shpesh ëmbëlsira të blera nga pastiçeria ngjitur dhe të lëna nga ndonjë turist zemërgjerë nga atdheu i tyre i përbashkët, Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Sot ai nuk kujton se ku e la veglën e tij muzikore, por thotë diçka për Papën Françesku. "Ishte njeri i shkëlqyer, fliste si mik" – thotë e kujton sakaq drekën me të e me 1,300 njerëz të tjerë nevojtarë - në Sallën e Shën Palit VI, më 17 nëntorin e kaluar. "A është kjo po aq e mirë sa një kishë apo jo?" - pyet ai, duke vënë buzën në gaz.
Media nga mbarë bota
Ndërkohë, makineria e madhe mediatike që do të mbulojë përgatitjet për funeralin e Papës është tashmë në lëvizje. Stacionet e gazetarëve janë vendosur në një distancë të kujdesshme nga njëra-tjetra. Një operator vendos kamerën në trekëmbësh, ndërsa një korrespondent përsërit me vete tekstin që ka shkruar në një copë letër. Zëra në spanjisht, portugalisht, rusisht dhe anglisht përzihen në ajër.
Nevojtarët në lëvizje
Në shkallët e kishës së Shën Marisë në Traspontina, pranë pikës ku hyn fluksi i besimtarëve e pranë barrierave, që zakonisht rezervohen për shtegtimin drejt Portës së Shenjtë të Jubileut, ulen njerëz të tjerë nevojtarë dhe të pastrehë, si Elia. Janë të heshtur. Ndoshta ndihen jashtë vendit. Por dikush ngrihet, kap karrocën e tij dhe fillon të ecë. Ndoshta dëshiron të largohet nga zhurma e punës për ngritjen e mega-ekraneve që do të transmetojnë drejtpërdrejt funeralin e Papës përgjatë gjithë Via della Conciliazione. Ose ndoshta, ai dëshiron të shkojë drejtpërdrejtë te arkivoli i hapur i Françeskut.
Huan dhe fanella e tij e futbollit
Ndërsa i afrohemi Bazilikës së Vatikanit, turma bëhet gjithnjë e më e dendur. Një ylber ngjyrash e përshkon: tonet e ngrohta të së verdhës dhe të kuqes, ato të flamurit spanjoll që një grup shkollor nga Sevilja mban të lidhur mbi supe, i udhëhequr nga mësuesi i fesë, Ati Antonio; e verdha e ndritshme fluoreshente e vullnetarëve të Misericordie-ve; e, pastaj, një fanellë futbolli e Albiceleste, ekipit kombëtar të futbollit argjentinas, kampionëve në fuqi të botës. Është ai i Juan Román Riquelme, një ish-kampion me nofkën El Mudo e tani kryetar i Boca Juniors, një nga ekipet më të suksesshme në Amerikën e Jugut.
Ndërsa i afrohet Bazilikës së Vatikanit, turma bëhet gjithnjë e më e dendur. Një ylber ngjyrash e përshkon atë: tonet e ngrohta të së verdhës dhe të kuqes, ato të flamurit spanjoll që një grup shkollor nga Sevilja, i udhëhequr nga mësuesi i tyre i fesë, Atë Antonio, e mban të lidhur mbi supe; e verdha e ndritshme fluoreshente e vullnetarëve të Misericordie; pastaj një fanellë futbolli e Albiceleste, ekipit kombëtar të futbollit argjentinas, kampionëve në fuqi të botës. Është ai i Juan Román Riquelme, një ish-kampion me nofkën El Mudo dhe tani president i Boca Juniors, një nga ekipet më të suksesshme në Amerikën e Jugut. Atë e mban një shtegtar me emrin Juan, njësoj si Riquelme, i cili mbërriti nga Buenos Aires e i tregoi një stacioni televiziv lokal një anekdotë që qarkullon në internet prej ditësh: në prag të një ndeshjeje ndërmjet Boca Juniors dhe San Lorenzo de Almagro - ekipi i preferuar i Bergoglios - një tifoz i Xeneizes i kërkoi Papës të bekonte ekipin e tij. Françesku buzëqeshi dhe u përgjigj se do ta bekonte të tijin. Rezultati? 4-0 për kuqeblutë e San Lorenzos.
Siena, e re, që kërkon fenë
Ndërmjet zërave që Papa mundi t’i sjellë në Kishën e hapur “a todos, a todos, a todos” (të gjithëve, të gjithëve, të gjithëve) bien në sy ata që e përcaktojnë veten pak si larg besimit. Kërkuesit. Si Sienna, një njëzet e gjashtë vjeçare nga Berlini, që udhëton nëpër Evropë. Ndalet në Romë, me çantën e shpinës më të lartë se supet, dhe një tatuazh shkruar në latinisht në parakrah: Omnia praeclara rara. "Të gjitha gjërat e ndritshme janë të rralla". Mund të mendosh se është aty nga kureshtja, ose rastësisht. «Shpresoja se do të kishte më pak radhë», pranon. Por kur e pyesin pse erdhi, përgjigjet thjesht: “Ishte një nga të paktët udhëheqës të vërtetë moralë që kishin mbetur. Ndaj më dukej e drejtë të isha. Vetëm për këtë flasin të gjithë. Dhe unë vuaj nga FOMO”, thotë , duke buzëqeshur e duke kujtuar një formë ankthi social të njohur si “Frika e Humbjes së Out”. Frika e përjashtimit nga përvojat, emocionet. Frika nga boshllëku. Për t’u luftuar me “një thirrje unike dhe të pazëvendësueshme, atë të shpresës”.
Fjalët e tij. Të Françeskut. Meritojnë heshtje. Përshëndetje. Fjalët e Atij, që jo vetëm i shqiptoi, por i gdhendi në zemrat tona, madje edhe të atyre që, si Sienna, thonë se janë "larg Kishës”.
