Kuriyanın ruhani məşğələləri: birinci ölüm
Papa Sarayının vaizi Roberto Pazolini (OFM Cap) Roma Kuriyasının ruhani məşğələləri üçün "birinci ölüm" mövzusunda düşüncələrini təqdim edib.
Roberto Pazolini (OFM Cap) tərəfindən
Nə üçün bizə əbədi həyatın artıq başladığını dərk etmək çətin gəlir? Müqəddəs Kitabda deyilir ki, əvvəldən insanlar Allahın əməllərinə qarşı laqeyd və naşükür olublar. Əhdi-Ətiqin peyğəmbərləri insanların Allahın etdiyi “yenilikləri” görə bilməməsini pisləyirdilər, İsanın Özü isə dinləyicilərində anlayışın olmadığını görərək, məsəllərlə danışırdı. Bu, Onun təlimini sadələşdirmək üçün deyil, gerçək həyatı yaşamaq imkanına qarşı qapalı qalan insan ürəyinin sərtliyini vurğulamaq üçün idi.
Əhdi-Cədid bu vəziyyəti paradoksal bir ifadə ilə təsvir edir: biz artıq ölmüşük, lakin bunu dərk etmirik. Ölüm təkcə həyatın son hadisəsi (bioloji ölüm) deyil, həm də artıq yaşadığımız reallıqdır: özümüzə qapanmağımız həyatı Allahın bizə bəxş etmək istədiyi əbədi bir şey kimi qəbul etməyimizə mane olur. Yaradılış Kitabı bu həssaslıq itkisini ənənənin "əzəli günah" adlandırdığı hadisə ilə izah edir: bəşəriyyət həyatı bir hədiyyə olaraq qəbul etmək əvəzinə, Allahın qoyduğu həddi aşaraq həyatı idarə etməyə çalışır. Bunun nəticəsi ilanın vəd etdiyi azadlıq deyil, utanc və çaşqınlıq hissi oldu.
Bu ilk “daxili ölüm”, içimizdəki dərin boşluqla üzləşmək əvəzinə, zəifliyimizi müxtəlif surətlər, rollar və uğurlarla gizlətmək üçün davamlı cəhdlərimizdə özünü göstərir. Bununla belə, Müqəddəs Kitabda Allah bu vəziyyətdən narahat görünmür: Onun ilk reaksiyası bəşəriyyəti axtarmaq və “Sən haradasan?” sualıdır. (Yaradılış 3, 9). Bu onu göstərir ki, daxili ölüm son deyil, qurtuluşa doğru səyahətinin başlanğıc nöqtəsidir.
Bu məntiq Qabil və Habil hekayəsində də özünü göstərir: Allah qardaş qırğınının qarşısını almaq üçün müdaxilə etmir, lakin Qabili öz günahından qoruyur. Bu onu göstərir ki, bizim “ilk ölümümüz” qaçılmaz tale deyil, əbədi həyatı təkcə gələcək deyil, indiki reallıq kimi yenidən kəşf etmək fürsətidir. İsa Özü bizi həyatın faciələrini qınama əlaməti kimi deyil, iman gətirmək üçün fürsət kimi şərh etməyə dəvət edir (Luka 13, 4-5).
Allah daxili ölümümüzə məğlubiyyət kimi deyil, yeni varlığın başlanğıc nöqtəsi kimi baxır. Əbədi həyatın qarşısında əsl maneə bioloji ölüm deyil, zamanı aşan reallığa artıq qərq olduğumuzu dərk edə bilməməyimizdir. Biz bunu yalnız Allaha güvənməyi və Ona qarşı açıq şəkildə yaşamağı seçməklə anlaya bilərik.
